BLOG ROSA DE BOER: Hoe overleef ik een verbouwing?

De laatste loodjes

Als Niels de laatste gipsplaat tegen de muur geschroefd heeft, weet ik niet wat ik zeggen moet. Opeens is onze verbouwing (lees: gat in de woonboot) getransformeerd in een echt stuk huis. Eindelijk kan ik mij goed inbeelden hoe de kamers eruit zien. Ik kan er nu gewoon een rondje door lopen en bedenken waar het logeerbed en het bureau komen te staan. Hoewel nog steenkoud en niet gestuukt, heeft het geheel vorm gekregen en weten wij allebei; het einde is in zicht. Dat maakt deze vermoeiende reis een stuk dragelijker en ik hang die dag zelfs fluitend de was op voor het televisie scherm. We kunnen toch weer bijna ‘normaal’ tv kijken met deze voortgang. Echter wordt er niet voor niets geïnsinueerd dat de laatste loodjes het zwaarst wegen. De cv moet nog worden aangesloten, de airco’s moeten worden geïnstalleerd, alles moet gestuukt en ook nog een week lang drogen, de ondervloer moet nog worden gelegd en de kozijnen geschilderd. Mijn handen jeuken om met de gordijnen, kleedjes en meubels aan de slag te gaan, maar ik moet dus nog even geduld hebben.

Dan breekt eindelijk het moment aan dat de stuuk op de muren zit en alles gewit kan worden. Samen met mijn zus ga ik het trapgat te lijf. Ja, we hebben nu gewoon een heuse trap en bovenverdieping, zo gek! We wurmen ons naar boven met een emmer verf. Het trapgat is qua grootte aangepast aan ons woonbootje en is redelijk smal uitgevallen en dat is zacht uitgedrukt. Hoewel smal, is het trapgat ook hoog. En laten wij dat nou net niet zijn. Ruimte voor een huishoud trap is er niet, dus zoals het echte woonboot bewoners betaamt, moet er een creatieve oplossing worden gezocht. Uiteindelijk tapen we kwasten aan een de stok van een dweil met een beetje ducktape en kunnen ook de bovenste hoekjes voorzien worden van een verse laag Histor. Verven, verven en nog eens verven. Mijn niet bestaande spierballen zijn na drie dagen bijna waar te nemen. Als semi-witte stuuk ‘wit’ geverfd moet worden, dan zie je na een half uur dus niet meer waar je nou geweest bent. Voor de laatste check op vergeten stukjes moet ik een rondje om mijn as draaien want ik kan mijn nek amper meer bewegen door het witten van alle plafonds. Wat een klus, maar wat een voldoening! Als het laminaat eenmaal ligt sta ik pas echt versteld van het resultaat. Het is bijna niet voor te stellen dat er zoveel werk verricht is het afgelopen jaar. Wat zijn we tevreden en wat is het fijn dat we weer terug kunnen verhuizen naar een eigen slaapkamer en er weer gewoon een nachtlampje naast het bed past. We zetten het bed en de kledingkast in elkaar en moeten het eerste nachtje helemaal wennen aan de nieuwe ruimte. Alle (woonboot)buurtjes komen langs en krijgen spontaan inspiratie om eens naar de mogelijkheden op hun eigen boot te kijken. Aan de ‘Oehs’en ‘Aahs’ te horen valt alles in de smaak.

En zo is er een jaar voorbij. Vol tekeningen, gereedschap, slapeloze nachten en in totaal drie kilo aan bouwmarkt bonnen. Wat een avontuur. Trots zijn we, ik kan niet anders zeggen.

Rosa de Boer is docent en blogger. Ze woont op een woonboot in Alkmaar en schrijft columns en verhalen over de wereld volgens Roos. www.volgensroos.nl